علی مظهر خشونت

هر جا که سخن از عدالت و مهر گستری و مردم داری در میان است، مسلمانان عزیز هموطن ما، بدون اندکی درنگ و تفکّر و متاسفانه بدون داشتن اندک مطالعه ای، نام علی ابن ابو طالب، امام اوّل شیعیان و رفیق گرمابه و گلستان محمّد ابن عبدالله را به زبان می رانند و از او و خاندانش برای خویش بتی ساخته اند، که هیچ کس اجازه ی رد شدن از فاصله ی چندین کیلومتری آن را نیز ندارد، چه برسد به نقد و تحلیلی منطقی از آن.
از آنجا که وظیفه ی ما روشنگری و آگاهی دادن به هموطنان عزیز مان است، و از همان روز اوّلی که قدم بدین راه نهادیم، از آخر و عاقبت و خطرهایی که در این راه است، آگاه بودیم، باز هم، به احترام دموکراسی و اصل آزادی بیان، دست بر قلم می بریم و حقایق این اسلام خانمان سوز را به روی کاغذ می آوریم، باشد که هم میهنان مسلمان در بند خرافات و اسیر چنگال الله نیز، اندکی در اندیشه فرو روند، و دست از این دین مالیخولیایی و بی خردی بردارند، و به اصل خویش بازگردند.
علی ابن ابی طالب، سربازی دلاور، غلامی جان نثار ولی سنگدل و بی احساس:
علی برای پیامبر یک عموزاده نبود، بلکه غلامی فرمانبردار، بنده ای حق شناس، و در حقیقت نوکری بی اختیار. او قدی کوتاه و شکمی فربه، و صورتی خشن داشت که قصاوت و بی رحمی در آن موج می زد.
علی چون قدی کوتاه داشت، در مبارزات و جنگ هایش، ابتدا با ضربه ای، پاهای حریف را قطع می کرد، سپس بی چون چرا، و بی رحمانه، سر دشمن را از بدن جدا می کرد، این بود که علی به «شوالیه ی پا»، معروف شده بود. علی انسان کوته فکر و نادانی بود و هیچ گونه دانشی نداشت ولی راستگو بود و هیچگاه دروغ بر زبان نمی راند.
علی حتّی فرمانده خوبی نیز نبود و در میدان جنگ توانایی فرماندهی و مدیریت را نداشت و در زمان خلافت او، بیشترین برادر کشی و مسلمان کشی اتّفاق افتاد و به دستور او، اعراب مسلمان زیادی را به خاک و خون کشاندند.
او به قدری نادان و ساده لوح بود که عمرو عاص با زیرکی، توانست او را از خلافت برکنار کند و معاویه را بر مسند قدرت نشاند.
علی به سبب جنایات و برادر کشی هایی که در بین اعراب راه انداخته بود، هیچ گونه دوست و رفیق و همراهی نداشت و به ناچار، همچون دیوانه ها، با چاه درد و دل می کرد و حرف می زد.
آیا انسان عاقلی که رفتاری معقول دارد، و به سبب رفتار و کردار مناسبش، دوستانی نیز دورش را گرفته اند، به جای سخن گفتن با یاران، به چاه و سنگ برای هم صحبتی پناه می برد؟. آری علی کاملاً تنها بود و همه قبیله های عرب چه مسلمان و یا نامسلمان از او خاطره و دل خوشی نداشتند. تا آن جا که وصیت کرد پس از مرگ، پیکرش را شبانه در جایی گمنام به خاک سپارند.
نکته ی دیگر این که، دوستان مسلمان و شیعه ی ما، بر این باور و عقیده اند که این امام معصوم بود. استناد معصوم بر خاندان علی اشتباه است، زیرا هر انسانی در زندگی اشتباه و گناه می کند.